چه کنیم  تا این غیبت دست کم برای ما مبدل به فرج و ظهور خاص شود راهش چیست؟ چندین روایت از امیر المومنین و امام حسن عسگری و دیگر ائمه آمده است که در زمان غیبت اکثر مردم هلاک هستند( هلاک به معنی که از دین حق خارج می شوند)این خطر خیلی بزرگ است بخصوص که انقلاب ما هم این را ثابت کرده است. چقدر خطوط! خط های چپ و راست . گروهک ها منافقین . کمونیستها. و در زمان غیبت برای اکثر مردم درست شده است چه کنیم که از این گمراهی نجات پیدا کنیم؟ راهش چیست؟ دو راه منحصرا مطرح می کنیم

:

الف: انتظار

اگر آدمی می خواهد در افکار و اعتقادات نجات پیدا بکند اگر می خواهد ربط با امام زمان پیدا کند باید حالت انتظار را در وجود و درونش زنده کند . فرمودند:افضل الاعمال انتظار الفرج. عالی ترین اعمال  و کامل ترین حرکات این است که انسان منتظر ظهور باشدک و اما انتظار واقعی! انتظار صحیح و مستدام که در مطالب قبل ذکر شد انتظار آن به آن لحظه به لحظه  « توقع امر صاحبک لیلک و نهارک» اگر انسان چنین حالت انتظاری داشته باشد ایا چنین انسانی به دنیا می چسبد؟ فقط به یک مطلب فکر می کند وان امدن  امام زمان است عالی ترین وسیله تهذیب نفس و کاملترین وسیله سیر و سلوک الی الله است اگر انتظار زنده شد خیلی از کمالات را به دست می اوریم اما ما ان انتظار را دنداریم! حضرت غایب نیست ما غایبیم نکند که چشم های من در اثر گناه نور را نمی بیند؟

گریه های امام صادق

امام صادق به سدیر سیرفی جملات عجیبی را فرمودند. سدیر می گوید رفتم دیدم اقا امام صادق حالت عجیبی دارد خودش را به خاک می مالد و گریه می کند و منقلب است. دیدم می گوید:سیدی  سیدی غیبتک نَفت رقادی آقای من اقای من غیبت تو بستر استراحت مرا جمع کرده و خواب را از من گرفته ایست گفتم اقا برای چه کسی گریه می کنید